Zingeving
Als je zo lang in het onderwijs zit, heb je heel wat feestjes meegemaakt. Vreugdevolle momenten van leerlingen, het onverwachte voldoende cijfer, het slagen van een groepsproject. Vooral de examentijd was een bron van feestelijke momenten. Het examenfeest natuurlijk, maar ook de uitslag van de examens, waar vroeger alle leerlingen voor naar school kwamen. Of de gesprekken tijdens de examens, als je iemand toch weer wat moed had weten in te praten.
Ik heb over mezelf geleerd, dat ik me niet zo thuis voel bij feestelijke momenten. Of, nou ja, natuurlijk wel als je iemand blij hebt kunnen maken, maar niet als iemand zonder meer blij is. Verwarrend, hoe maak ik dat nu duidelijk? Misschien zit het in de ambitie om zin aan het leven te geven. Als je zin aan iemands leven kunt geven, maak je iemand blij en kun je intens blij mét die persoon zijn. Zin geven, waarschijnlijk is dat een belangrijke drijfveer voor onderwijzers bij de uitoefening van hun werk.
Als iemand slaagt voor zijn of haar examen, is hij of zij blij. Mijn rol in die blijdschap is beperkt en hooguit indirect: door de lessen heb je misschien iets bijgedragen aan het succesvolle examen. Ik voel me nooit zo thuis op examenfeestjes. Natuurlijk, je feliciteert de betrokkenen, maar ja die zijn al blij. Ze hebben jou daar niet voor nodig. Vreugde en verdriet liggen vaak dicht bij elkaar. Als er mensen blij zijn, zijn er vaak ook mensen verdrietig. Die verdrietige mensen, die hebben jou veel meer nodig. Je kunt een rol spelen in de zingeving van hun leven.
In mijn jaren op de meao draaide ik jaar in, jaar uit mee in de examencommissie. Ik herinner me nog veel gesprekken met zenuwachtige kandidaten, die ik kon kalmeren door simpelweg met ze te praten. Soms serieus, soms met een geintje. Ik herinner me nog veel welgemeende bedankjes daarvoor, ze hadden er wat aan gehad! Onze school had de gewoonte de leerlingen in de schoolkantine bij elkaar te laten komen, waarna de uitslag van het examen werd voorgelezen. Een gejuich bij het grootste gedeelte, stilte bij een groepje gezakte kandidaten. De groep gezakte leerlingen werden door de directeur meegenomen, waarna het feestgedruis in de kantine losbarstte.
Na een paar jaar vroeg ik of ik de taak op me mocht nemen om de afgewezen leerlingen mee te nemen en te begeleiden. Dat feest in de kantine, leerlingen die uit hun dak gingen: ik gunde ze het graag, maar ik voelde me er ontheemd bij. Zij waren terecht blij en trots, maar daar hadden ze mij niet voor nodig. Sinds ik de afgewezen kandidaten mee mocht nemen naar een aparte ruimte, om daar wat met ze te praten, was ik met een zinvolle taak bezig. Wat hadden zij een behoefte aan een troostend woord, maar vooral behoefte om hun eigen verhaal te doen! Gewoon je teleurstelling of boosheid om het resultaat uiten, dat lucht enorm op.
Zingeving. Ja, waarschijnlijk is dat de belangrijkste drijfveer om het onderwijs in te gaan.
Dit bericht delen via je social media? Dat kan natuurlijk door op de onderstaande knop(pen) te klikken!
Volg ons: